ظهور بدویظهور ابتداییِ قابل انتفاء به وسیله قرینه را ظهور بدوی می‌گویند. ۱ - تعریفظهور بدوی، به ظهوری گفته می‌شود که ناپایدار بوده و در صورت آوردن قرینه بر خلاف آن، از بین می‌رود، مانند ظهوری که در اثنای کلام متکلم میان سخنان گوینده برای شنونده پدید می‌آید که متزلزل است و اگر تا پایان، قرینه‌ای بر خلاف آن آورده نشود، این ظهور به ظهور مستقر تبدیل می‌شود و اگر قرینه ای خلاف آن آورده شود، قرینه، مقدم می‌شود. به عبارت دیگر ظهور بدوی، ظهوری است که در صورت نبود قرینه ای بر خلاف آن، منعقد می‌شود و در صورت وجود قرینه متصله بر خلاف آن هیچ گاه منعقد نمی‌گردد، اما در صورت وجود قرینه منفصله بر خلاف آن، منعقد می‌شود، ولی حجت نیست. [۳]
حیدر، محمد صنقور علی، المعجم الاصولی، ص۷۲۴.
[۴]
حیدر، محمد صنقور علی، المعجم الاصولی، ص۷۳۲.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «ظهور بدوی». |